Het corona virus in Aruba:
Zoals jullie hebben kunnen lezen op mijn blog ben veel eerder dan voorzien, terug naar huis moeten gaan... dit omwille van het corona virus. Voor wie mijn blog hierover nog niet heeft gelezen, ik zal je een korte samenvatting geven:
In de week van 9 Maart had de hogeschool PXL besloten om de schoolgebouwen in België te sluiten om het corona virus tegen te gaan. Ik las dit nieuws en was erg ongerust omdat je in Aruba op dat moment nog niks merkte van dit verschrikkelijke virus. Ik nam contact op met mijn ouders, vriend en leerkrachten en iedereen kon mij verzekeren dat het gewoon maar 'een veiligheid maatregel was' en dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Zo gezegd zo gedaan, ik had die week stage dus had mijn focus ook nodig op mijn stage.
In de loop van deze week begon de rollercoaster van emoties te starten.., op woensdag kregen wij na school namelijk een informatie mail binnen van de PXL waarop stond 'hoe wij veilig terug naar België konden terug keren'. Met veel overleg met elkaar, onze ouders en de leerkrachten besloten wij om in Aruba te blijven. Want op dat moment waren er in Aruba nog maar 2 besmettingen vastgesteld. Het was dus veel veiliger hier! Toevallig was er die week ook geen wifi op mijn stageschool dit betekende dat wij de hele voormiddag geen nieuws konden mee volgen over het corona virus. Natuurlijk waren wij wel bereikbaar en voor noodgevallen mochten wij ook rekenen op de 3g van onze leerkrachten.
Die vrijdag op school (13 maart) sprong de wifi weer aan. Ik had dit niet door want ik was bezig met mijn stage te geven en was gefocust aan het lesgeven of aan het spelen met de kleuters. Tijdens de speeltijd (ik had andere speeltijd uren als mijn junior-collega's Jana Opitek en Larissa Schoefs) keek ik op mijn gsm en had ik terug wifi. Ik had allemaal meldingen van de PXL en wij waren in paniek. Wij besloten om contact op te nemen met onze stagecoördinator Mevrouw Joosten en we deelde onze bezorgdheden mee. Ze kon ons gerust stellen maar raadde ons wel aan, om toch al een extra voorraad eten in te slaan voor het geval dat. Op die zelfde dag kregen wij ook te horen dat alle mede-studenten die in 'Ethiopië' verbleven verplicht moesten terug keren omwille van de minder goede kwaliteit van ziekenhuizen en medische kennis. Wij besloten die middag om naar de winkel te gaan en daar was ook aanzienlijk drukker dan anders. We probeerde elkaar een beetje op de beuren en maakte flauwe grappen over de laatste rollen toiletpapier die wij hadden kunnen bemachtigen. Maar in die late namiddag sloeg te sfeer helemaal om.. we wilden juist gaan beginnen aan onze schooltaken toen wij een bericht kregen van onze huisbaas (Jerry). Hij vroeg als hij even langs mocht komen, we lieten hem binnen en hij viel met deur in huis. Het corona virus is nu ook uitgebroken in Aruba. Het nieuws viel als een bom binnen, we hadden dit nieuws natuurlijk ergens verwacht maar het werd mij al snel pijnlijk duidelijk dat dit betekende mijn ouders hoogst waarschijnlijk niet op bezoek zullen kunnen komen. Ik begon direct te wenen want dit is een pijnlijk en oneerlijk moment. Ik kon direct rekenen op de nodige knuffels en steun van Larissa en Jana. Nogmaals jullie zijn de beste!
Hierna deelde Jerry ons ook mee dat de school volgende week gesloten zal worden en dat alle lokalen evenementen tot eind maart afgelast zullen worden, ik vind dit zeer zuur want volgende week is het namelijk feest op Aruba, het is dan de nationale feestdag. Jerry vertelde ons ook voorzichtig dat vanaf zondag 15 maart de luchthaven gesloten zal worden tot en met 31 maart 2020. We zaten dus met ons handen in ons haar want dit zeer veel harde en pijnlijke klappen die we moesten verwerken.
Wij besloten om alles positief te zien na een nachtje er over te slapen, maar dat weekend bleef het slechte nieuws zich maar opstapelen. In de nacht van zondag op maandag kreeg ik verschillende meldingen binnen op mijn gsm en rond de lokale tijd van 6 uur in de morgen werd ik wakker gebeld door mijn mama. Kort door te bocht was er die nacht besloten dat iedereen terug moest keren naar België, mijn wereld en mijn avontuur storten dus in. Met veel tranen, boosheid en andere niet te omschrijven emoties deelde ik dit zware nieuws mee aan mijn twee vriendinnen. We namen contact op met de school en leerkrachten en samen hebben wij onze avontuur die dag stop gezet. Via de KLM site konden wij gratis onze reis om boeken. Wij besloten om nog een weekje te blijven en hadden onze terug reis op 22 maart staan. Die week was erg leuk en ontspannend maar ook hectisch en emotioneel. Iedereen over heel de wereld moest terug keren waardoor de KLM site voortdurend vast liep, per dag werden en vluchten afgelast of vertraagd en Larissa Schoefs en ikzelf kregen geen bevestigingsmail van onze terug vlucht. Onze ouders in België en de leerkrachten probeerde contacten te leggen en zelfs belde mijn mama naar de ambassade van België en Aruba. Maar gelukkig ontvingen wij donderdag 19 maart onze bevestiging van onze heenvlucht.
Die zondag gingen wij voor de laatste keer pizza eten en namen wij afscheid van onze huisbazen, onze huisdieren en van onze huurauto. De heenvlucht was zwaar en we moesten nog 1 uur hierna op onze koffers wachten maar we waren veilig en wel terug in België.
Hoe is nu, om terug te zijn?
Eerlijk is eerlijk. Ik heb nog elke dag moeilijk met het accepteren van heel dit avontuur. Natuurlijk zijn wij veiliger in België samen met onze familie en vrienden. Want ook in Aruba is er nu een volledige lockdown en is de medische wereld niet zo sterk als in België. En natuurlijk ben ik blij en opgelucht dat niemand van mijn familie, vrienden of kennissen ziek is geworden MAAR dat neemt mijn verdriet niet weg. Ik heb het gevoel alsof er een deel van mijn avontuur is afgepakt, ik was juist begonnen aan dit prachtige hoofdstuk in mijn leven en heb niet eens afscheid kunnen nemen van mijn kleuters of van mijn geweldige stage juf!
Ik heb prachtige herinneringen en die zullen altijd voortleven in mijn hart maar toch heb vaak nog verdriet. Ik voel mij machteloos wetende dat ik nooit meer 3 maanden deze ervaring kan overdoen. Natuurlijk kan ik terug gaan op vakantie en iedereen terug zien en dat gaan wij (mijn mede junior-collega's) ook doen maar dit gaat nooit hetzelfde zijn. Ik besef ook elke dag meer dat ik een stuk van mijn hart ben verloren aan dit prachtig eiland. Ik heb een deel van de vrolijke Axelle daar achter gelaten en ik hoop dat ik dit deel ooit terug vindt, wat ook het geval zal zijn. Maar het accepteren is een persoonlijk een moeilijk proces voor mij. Ik leefde gewoon in een droom waarin iedereen vriendelijk en oprecht was, een droom waar ik drie jaar hard voor gewerkt heb en voor heb gespaard en deze droom is opeens verandert in de harde realiteit van het leven.
Maar deze droom samen met deze prachtige herinneringen kan niemand mij nog afnemen, ik heb twee top vriendinnen voor het leven erbij. Samen hebben wij de meest grappigste, gekste en ongelofelijke avonturen beleeft die wij samen verder dragen in ons hart! 1 maand en 2 weken op Aruba leven, niet veel mensen kunnen ons dat nazegen. 1 maand en 2 weken leven en volledig de baas zijn over je leven waarin jezelf verantwoordelijk bent voor elkaar en jezelf, 1 maand en 2 weken waarin je samen creatief bent en het beste van jezelf geeft tijdens stage dat hebben wij gedaan!
In die ene maand en twee weken ben ik gegroeid als persoon maar ook als kleuterjuf! Ik heb complimenten ontvangen waarvan ik nooit heb durven dromen maar heb vooral geleerd om te genieten en om stil te zijn bij alle kleine dingen in het leven, elke dag is een wonder! Wat vroeger een zwak punt van mij was is nu misschien wel het sterkte punt van mijzelf geworden! Ik geniet van het leven, van al die kleine dingen en in Aruba leeft voort in mijn hart!
Ook ben ik zelfstandiger geworden, ik was dit al maar heb geleerd om nog meer te plannen. Ik nam ook vaak de leiding in die zin dat ik meestal voorstelde hoe we dag zouden gaan indelen waarbij ik naar de mening van de meisjes vroeg hierdoor hadden wij elke dag een vaste dag structuur en wisten wij ook altijd goed wat we gingen doen, waar en wanneer. Daardoor verloren we geen kostbare tijd en daar ben ik nu nog dankbaarder voor!
Ook heb ik geleerd om mijn kleuterjuf creativiteit ook te benutten in Aruba. De stage en de materiaal aankopen zijn in Aruba zeer duur maar kosteloos materiaal is gratis! Ik heb mezelf dus uitgedaagd en ben opzoek gegaan naar kosteloos materiaal, hierdoor kon ik mijn stage juf inspireren. Maar ook in het huisje was creativiteit af en toe nodig. Zo hadden wij een gezamenlijke wasdraad met onze huisbaas (Jerry) maar als zijn was ophing, dan was er geen plaats meer vrij. Daarom besloten wij om zelf een wasdraad te maken, dit was zeer handig enefficient. Op vlak van koken waren wij af en toe ook creatief ;) maar vooral op het gebied van het huisje kwam mijn creativiteit naar boven. Ik wilde dat ons huisje ook als een thuis voelde, ik besloot daarom al mijn post en brieven op te hangen en kaarsjes op de keukentafel te plaatsen voor de leuke sfeer!
Ik leerde ook het geloof en het belang van de Arubanen kennen! Zelf ben ik geen gelovige persoon maar ik heb wel altijd respect voor de wel gelovige personen. Het maakt mij dan ook niet uit in wat je geloofd en waarom, ik accepteer iedereen. Ik vond het wel mooi, hoe creatie mijn juf om ging met het geloof zodat ook de kleuters geprikkeld werden. Dit deed mijn juf met vele vrolijke geloofsliederen op te zetten in de klas, en samen brachten wij de sfeer erin door te gaan dansen, zingen en te springen! Ik mis deze sferen en liedjes enorm en zet ze daarom af en toe zelf nu thuis op. Dan kan ik mijn gedachten de vrije loop laten gaan, en voel ik mij zo dankbaar voor deze unieke kans!
Als laatste ben ik ook dankbaar en hebben wij gewoon heel veel geluk gehad bij onze huisbazen en leerkrachten. Onze huisbazen Jerry en Christina hebben ons met open armen ontvangen, stonden altijd voor ons klaar en gaven ons vele tips mee. Mijn juf uit de stageklas juf Raideline was een 2de mama voor mij, ze nodige mij uit om een samen iets te gaan eten en drinken. Ik kon haar elke dag bellen of mailen en ze was altijd bereikbaar als er er probleem waren! Ik ben zo dankbaar voor deze mensen en ik beschouw ze dan ook als familie!
